Geçmiş zaman...
Çok akıllı iki kardeş varmış.
Önce evdekiler az gelmiş...
Sonra gittikleri okul...
Kısa zamanda...
Etraflarında bulunan bütün insanların bilgilerini aktarmışlar beyinlerine...
Öğrenmek istiyorlar.
Kaplarına sığmıyorlar.
Yola düşüyorlar.
Büyük şehirlere ulaşmak...
Daha yeni bilgiler öğrenmek...
Tek arzuları...
Yola çıkarlar...
Yürürler...
Köyler...
Kasabalar aşarlar.
Oralarda yeni arayışlarını söylerler.
Derken...
Yolları bilge bir adama çıkar.
Sevinirler.
Sorular sorarlar.
Cevap alırlar.
Her sorduklarının cevabını bulurlar.
Öğrenirler...
Belli zaman sonra...
Sıkılırlar...
Bilgenin bilemeyeceği soru aramaya başlarlar.
Yine sorarlar...
Yeniden sorarlar.
Hep cevap alırlar.
Düşünürler.
Kardeşlerden biri, bulur zor soruyu...
Anlatır kardeşine...
- Bir kelebek bulalım.
- Ne yapacaksın?
- Bilgeye soru soracağım.
- Nasıl bir soru?
- Kelebeği iki elimin arasına alacağım.
Soracağım...
Kelebek ölü mü?
Canlı mı?
"Ölü" derse...
Ellerimi açacağım.
Kelebek uçacak.
"Canlı" derse...
Elleri sıkacağım.
Kelebek ölecek.
Kardeşi de fikri beğenir.
Bir kelebek yakalarlar.
Kardeşlerden biri, alır iki elinin arasına...
Çıkarlar bilgenin huzuruna...
- Ellerimin arasında bir kelebek var.
Sizce ölü mü, canlı mı?
Bilge çocuğun gözlerine bakar.
- Senin ellerinde evladım...
Senin ellerinde...
[*] [*] [*] [*]
Öyle ya...
Her şey değil...
Ama çok şey...
Çok şey var ellerimizde...
Nasıl insan oluruz?
Bilgeye sormuşlar...
- Nasıl insan oluruz?
- Üç adım atarak...
- Nasıl?
- Bir...
Sana kötülük yapanlara kötülük düşünmemek...
İki...
Sana kötülük yapanlara iyilik yapabilmek...
Üç...
Nihayeti...
Sana iyilik eden ile...
Kötülük eden arasında fark hissetmemek...
İşte bu üç adımı yerine getirdiğimiz zaman "insan-ı kamil" oluruz.
[*] [*] [*] [*]
İyiliğe iyilik...
Her kişinin harcı...
Kötülüğe iyilik...
Er kişinin harcı...
Bize gelince...
Daha yolun başındayız.
Çok "ham"ız...
Olgunlaşmak...
İnsan olmak...
Vesaire...
Daha çok pişmemiz lazım.
Kalın sağlıcakla...
