Söylenişi...
Garabey Emi...
Akköy'de insanların lakapları vardır.
Nüfustaki ismin önünde bir lakap...
Garabey...
Yurtbey...
Gülbey...
Paşa...
Ökkeş...
Karadağlı...
Yoksa lakap...
Sıfat eklenir ismine...
Adem Çavuş...
Mimar Dursun...
Muhtar Kemal...
Kuzunun İbrahim...
Urişan'ın Kamil...
Karavaz'ın İbrahim...
Erzade'nin Ali...
Bu sıfatlar nam...
Şan demektir.
Böyle bir sıfat varsa isminin başında...
Türkçesi "adam" demektir.
Tabii bu namı onlara veren atalar vardır.
Tomakino...
Arabacı...
Erzade...
Soytoro...
Karavaz...
Kel Veli...
Urişan...
Gibi...
Bize görmek nasip olmadı.
Kurtuluş Savaşı'ndan ötesini görenler var arasında.
Göçüp gelmişler.
"Yok" kelimesinin tam anlamıyla yerini bulduğu zamanlar.
Üste yok.
Başta yok.
Ayakta çarık...
Sırtta hırka yok.
O yoklukta yaşamışlar.
Dağları yıkıp bize yurt yapmışlar.
Yetmemiş...
Yukarıda isimleri saydığımız "adam"ları yetiştirmişler.
Onlar da yaşadılar.
Bir bir gidiyorlar.
Gidenler çok.
Kalanlar yok denecek kadar az.
Ama öyle yaşadılar ki...
Gitseler de...
Kaldılar.
İşte onlardan biriydi...
Garabey Emi...
Çocukluğumuzun büyük adamı...
Biz büyük...
O halen büyük adam.
Uğurladık bedenini...
Gerisi bizde kaldı.
Gidemedi.
Çocukluğumuzun anılarında...
Büyürken biz...
Günler geçtikçe...
Onun anıları...
İnsanlığı...
Adamlığı da büyüdü içimizde...
Sonrası...
[*] [*] [*] [*]
O bize büyüklük yaptı.
Biz ona evlatlık yapamadık.
Uğurladık.
Elektriği-yolu olmayan...
Mezbelelik bir mekandan uğurladık.
Evlatları...
Evlatlıkları...
Komşuları...
Sevenleri...
Hep birlikte uğurladık.
Helallik verdik.
İnşallah perişanlığı görmezden gelmiştir.
Giderken bize büyüklük yapmıştır.
Hakkını bize helal etmiştir...
[*] [*] [*] [*]
Ayıbımızı gördük.
Önce gözlerimizi kaçırdık birbirimizden...
Sonra çaktırmadan sırt döndük.
Bastırdık içimizdeki hak arama duygusunu...
- Bu pislik ne?
Akköy'e yakışıyor mu?
Burası insana reva mı?
Özeti...
- Utanmıyor musun?
Dememek için kaçtık birbirimizden...
[*] [*] [*] [*]
Giderken bile bize hayata dair mesajlar verdin.
Allah rahmet eylesin Garabey Emi...
