Ulaşımın olmadığı...
Çilenin, sinemalardaki versiyonlarından çok daha ağır yaşandığı...
Elektriğin bilinmediği...
Karanlık köyde, akşamları kandil ışığıyla ders yapmaya çalışan...
Okuma mücadelesi veren bir dünyadan ok gibi fırlayıp, bilmedik bir mekana saplandığımız zaman başladı hayat...
[*] [*] [*] [*]
Yoğun mücadele sonucunda tüm aileye diz çöktürdüm.
Ortaokula "yazılma" hakkını söke söke aldım.
Çıkıp biri sorsa...
- Ortaokul nedir?
- Okumak nedir?
Anlatacak kelime bilmiyorum.
Öyle bir yola girdim ya...
Son hafta...
Gözlerime uyku girmiyor.
Son cuma...
İndik şehre...
Görmemiştim...
Adı; Çarşı...
Büyüklerin dilinde; Eleri...
Geldik...
Ayakkabı...
Takım elbise...
Kravat ile tanıştım.
Hayaller kuruyorum...
Ne istediğimi bilmediğim hayaller...
Mutluyum...
Kocaman hayaller kuruyorum.
Kafamın üzerinde sanki rüya bulutu var.
Çok büyük...
İçi boş...
Bir türlü dolduramıyorum.
Bir şey bilsem...
Güzel bir şey...
Hemen "benim de olsun" deyip koyacağım.
Ama bilmiyorum...
Bilemiyorum.
[*] [*] [*] [*]
Öyle geçti son gecem...
Uyku yok.
Rüya yok.
Hayaller büyük.
Ama içi boş...
[*] [*] [*] [*]
İlk sabah nasıl kalktım?
Hatırlamıyorum.
Okul önünde dizildik.
Sıra sıra...
İsimler okundu.
Herkes sınıfa...
En son ben kaldım.
Son sınıfa gittim.
Öğretmen geldi.
Yoklama yaptı.
- İsmi okunmayan var mı?
Tek ben...
Biri tuttu elimden...
Sınıf sınıf gezdik.
Listelere baktı.
Buldu sınıfımı...
Ereğli'de tanıdığım ilk insan...
Levent Türkoğlu...
Yıllardır görüşürüz.
Seçim sürecinde hatırladım hikayeyi...
Sınıfını bulamayan bir Akköylüden, okuduğunuz yazıları yazabilen bir insan çıktı ortaya...
Hayat merdivenlerini tırmanırken...
Her duyguyu yaşatan basamaklardan geçtik.
Saçımız döküldü.
Sakalımız ağardı.
Alıştık.
Her tecrübede...
Her yeni yolda...
İnsanlar tanıdık.
Güzel insanlar...
Ve her yeni çıkışta...
Yanımızda olduğunu sandığımız kişiler kaldı geride...
Döküldüler birer birer...
Gerçek yüzlerini gördük.
Şükür...
"Keşke" demedik...
Bizim için adı "tecrübe" oldu.
