Dün yazdık.
Çobanlık zamanı...
Dağların zirvelerine çıkar...
Bulutlarla yarışırdık.
Yüksek ağaçlara kedi gibi tırmanır...
Tarzan gibi "sarmaşık"lardan aşağı sallanırdık.
Ağaçların tepesine çadır kurardık.
Bazen üç-beş çoban bir araya geldiğimizde...
Oyuna dalardık.
Tam o zamanlar...
Bu kadar hareket...
Bize kayıplar verdirirdi.
Ne kadar güldüysek...
Eğlendiysek...
Kayıp süre o kadar uzun olur...
Kayıplar çok olurdu.
[*] [*] [*] [*]
Bazen "azık" çantasını astığımız dalı unuturduk.
Bazen elimizdeki bıçak-baltayı...
Bazen sürüyü parçalar...
Kaybederdik.
Çocukluk işte...
İnancımız vardı.
Önce şok...
Biraz hayıflanma...
Sonra arkadaşı teselli...
Ve arayış başlar.
Bir...
Bir mal kaybettiysek...
Bıçak, balta, çanta...
Ya da hayvanların boynunda...
Başında takılı olan bir nesne...
İp, urgan, zil, kelek...
Birinci kural...
Zamanı geri sararız.
- Biz bunu en son nerede hatırlıyoruz?
O mekana gider...
Başlarız aramaya...
Adım adım...
Eğer ufak nesne...
Yuvarlanmadan...
Düşmeden dolayı toprağa-gazele karışma ihtimali varsa...
Biraz daha titiz ararız.
Ve mutlaka buluruz.
Bazen umutlar biter.
Arayış uzun sürer.
Bu kez...
Batıl inanç devreye girer.
Bir ot...
Fidan buluruz.
Tepesini kırmadan düğüm ederiz.
Ve Yüce Mevla, "o ağaca işkence bitsin" diye bizim kaybı bulmamıza yardımcı olur.
İnanç bu...
Çoğu zaman işe de yaramıştır.
Kaybı bulur, düğümü çözerdik.
İki...
Eğer kayıp canlıysa...
Keçi, koyun, dana, vesaire...
Önce karakter tahlili yapılır...
Neler yapacağı tahmin edilir...
Yaprak mı sever?
Ot mu sever?
Mısır mı?
Ekin mi?
Hava şartları göz önünde bulundurulur.
Birazdan dönüp-dönmeyeceği...
Eve gidip-gitmeyeceği...
Hepsi tahmin edilir.
Gidilir...
Oralarda aranır.
Genel kural budur.
[*] [*] [*] [*]
Niye yazdık?
Çobanlık...
Bir çocuğa...
Hayvanları sevdirir.
Tanıtır.
Karakter tahlili öğretir.
Malına sahip çıkmayı...
Kaybettiğini aramayı...
Nerede, nasıl arayacağını öğretir.
Bulamazsan...
İnancına sarılmayı...
Yalvarmayı öğretir.
Kalın sağlıcakla...
