Oğlunu aldı.
Parka götürdü.
Bir banka oturdular.
Biraz konuştu..
Nasihatler verdi.
Sonra...
Çocuk oynamak istedi.
Sıkıldı.
Öyle ya...
Parka niçin gidilirdi?
Her taraf yeşil...
Belli yerlerde düzenle dikilmiş çiçekler...
Kuşlar cıvıl cıvıl...
Hava mis gibi...
Çayır-çimen koşma vakti...
Tek sorun...
Baba sert...
Çocuk çekingen...
Azar yemek...
Hatta...
İşin ucunda kulağı kaptırmak bile var.
Yine de...
Parka birlikte gitmek...
Nasihat dinlemek...
Umuttu çocuk için...
Babanın sevgisinin dışa vurumuydu...
Öğretisi...
Anlayışı farklı...
[*] [*] [*] [*]
Önce simidi bitirip...
Sonra koşmak için...
Oynamak için izin istemeyi düşündü.
Bu arada irkildi.
Çatık kaşlar...
Sert ses tonu...
- Daha önce defalarca söyledim.
Yerlere kırıntı dökme...
Koskoca adam oldun.
Halen öğrenemedin.
Kendine biraz çeki-düzen ver.
İrkildi.
Başını öne eğdi.
Sesini çıkartamadı.
Sevgisinden mi?
Korkusundan mı?
Belli-belirsiz...
Sebebi ne olursa olsun...
Ona cevap verecek cesareti kendinde bulamadı.
Kapattı kendini...
[*] [*] [*] [*]
Diyemedi...
- Simit gevrek...
İster istemez düşüyor.
Çareyi kendi buldu.
Babası, bakışlarını başka yöne çevirdiğinde...
Küçük ısırıklar...
Dökmeden...
Diye düşündü.
Teşebbüs etti.
Kulağında kocaman bir el...
Biraz sertçe...
İyice kavradı.
- Anlaşılan laf dinlemiyorsun.
Simidin yarısını döktün.
Kalk gidiyoruz.
Bir daha sana park yok...
Derken...
Aynı zamanda kulağını çekerek çocuğu ayağa kaldırdı.
Elinden simidi aldı.
Poşete koydu.
Hızlı bir şekilde yürüdü.
Nasıl olsa...
Gelecekti peşinden.
Hiç değilse...
Korkusundan gelecek.
Mecburen gelecek.
[*] [*] [*] [*]
Çocuk...
Gözleri yaşlı...
Taze çimenlerin üzerine eğildi.
Karıncalara doğru baktı.
- Biliyorum!
Karnınız aç.
Ama babam simidi elimden aldı.
Şimdilik atıklarımla yetinin.
[*] [*] [*] [*]
Bu yazı yazılırken...
Seçim devam ediyordu.
Günlük konuları yazan binlerce arkadaşımız var.
Her konuda yorum yaparlar.
Geriye böyle bir hikaye bırakalım istedik.
Eğer çocuklarınıza sevginizi gösteremezseniz...
Seçimin kimin kazandığının hiç önemi yok.
