Fare...
Devenin yularına yapışmış.
Önden yürüyordu.
Gurur...
Kibir...
Böbürlenme...
Öyle ki...
Kendini büyüttü.
Büyüttü.
Deveye yukarıdan bakıyordu.
Deve de durumu hissetti.
Anladı.
Ömrü boyunca bu kadar kibirleneni görmemişti.
Üstünlük abidesi...
Ayakları yere basmayan...
Dahası...
Bu arada fare kendini pohpohluyordu.
- Ne büyük rehberim.
Bundan haberim bile yokmuşum.
Koskoca deveyi yularından tuttum.
Ardım sıra çekip-çeviriyorum.
Götürüyorum.
O da beni takip ediyor.
Bana tabi olmuş...
"Gık" demeden geliyor.
Biraz yürüdüler.
Önlerine bir ırmak çıktı.
Gürül gürül akıyor.
Akıntı güçlü.
Fare duraksadı.
Çekindi.
Hatta korktu.
Beti benzi attı.
Deve de duraksadı.
Öyle ya...
Baştan beri fareye tabiydi.
O nereye giderse...
Yuları nereye çekerse...
Oraya gidiyordu.
Şimdi de öyle olmalıydı.
Ancak bir sorun vardı.
Farenin bu ırmaktan geçmesi mümkün değildi...
Durdu...
İçi ürperdi.
- Eyvah!
Şimdi ne yapacağım!
[*] [*] [*] [*]
Deve...
Az önce gurur abidesi olan fareye baktı.
- Hayrola dostum!
Ne oldu?
Neden durduk?
Tüm tedirginliği...
Korkusu...
Kekeledi...
- Yo...
Yok bi şey!
- Haydi o zaman.
Geçelim şu ırmağı.
Paçaları sıva.
Sen kılavuz değil misin?
Çaresiz.
Teslim oldu.
Ezildi.
Tüm yenilmişliğiyle konuştu.
Yutkunarak.
Kısık bir sesle...
- Bu koca ırmağı ben nasıl geçerim?
Artık yelkenleri indirmişti.
- Su çok derin.
Deve ağır ağır girdi suya...
Birkaç adım attı.
Su ancak dizlerine kadar geliyordu.
Geri döndü.
Seslendi kılavuzuna...
- Korkmana gerek yok.
Su derin değil.
Bak dizlerime kadar geliyor.
- Aziz üstad...
Senin dizine gelen...
Benim boyumu kaç kat geçer.
Allah bilir.
Yüzme bilmiyorum.
Bilsem de...
Akıntı güçlü.
Bu akıntıya dayanacak cürmüm yok.
Deve baktı kılavuzuna...
Fare durumdan dersini almıştı.
Öyle ki...
Artık konuşacak sözü yok.
Çaresiz bekliyordu.
Yalvarır gözlerle imdat bekliyordu deveden.
- Haydi!
Atla hörgücüme.
Sırtımda geçireyim seni karşıya.
Bu da sana ders olsun.
Bundan sonra haddini bil.
Böbürlenme.
Kibirlenme.
Yoksa...
Gün gelir.
Yeni böyle bir duruma maruz kalırsın.
