Üniversitede öğretim üyesi…

Genç kızların kullandığı saatlerden takar.

Erkek…

Orta yaşlı…

Öğrenciler onunla alay eder.

Arkasından dalga geçerler.

Aradan zaman geçer.

Gerçek ortaya çıkar.

Kolundaki saat…

Genç yaşta kaybettiği kızına ait…

Öyle ya…

Konuşmayan insanların…

Acıyla sızlayan yürekleri vardır.

Hemen yanı başımızda…

* * * *

Hastane koridoru…

Genç bir kız…

Yürürken hasta yakınlarından biri çarpar…

Sarsılır…

Düşer…

“Ahh” diye inler.

Başındaki peruk düşer.

Tüm gözler, sesin geldiği yöne çevrilir.

Saçsız bir kız…

Kimi çaktırmadan güler…

Alaycı gözlerle bakanlar olur.

Acımalar…

Vesaire…

Üzülür…

Ağlar…

Bir hasta yakını yardıma koşar.

Peruğu yerden alır…

Genç kıza verir.

Teşekkür eder.

Ağlayarak…

Titrek bir ses tonuyla…

- Benim suçum yok.

Kanser…

Tüm saçlarımı döktü.

Davranışlarınıza…

Aymaz tavırlarınıza…

Ön yargılarınıza…

Dahası…

İnsanlığınıza dikkat edin.

İnsanlık…

Kolay bulunmaz.

Rastgele yaşamaz.

Vicdan ister.

Sevgi ile beslenir.

* * * *

Başarısız…

Üstü başı dağınık…

Derslerini düzenli yapmaz…

Tüm bunlara karşın…

Suskun…

İçine kapanık…

Öğretmen kızar…

Azarlar…

- Senin annen nasıl anne?

Ne kadar ihmalkar…

Hiç seninle ilgilenmiyor.

Çocuk utanır.

Arkadaşlarının önünde yediği fırça…

Zoruna gider.

Okul biter.

Doğru mezarlıkta alır soluğu…

Gider annesinin mezarına…

Yediği azarı anlatır.

Utancını…

Sıkıntısını…

Özlemini…

Anlatır mezar taşına…

Yardım ister.

- Anne!

Benimle okula gel.

Öğretmen beni azarlıyor.

Söz…

Ağızdan çıkar.

Dilin kemiği yok.

Öyle ki…

Vicdanı…

Yüreği öldürür.

İnsanı öldürür.

İnsanlığı öldürür.

* * * *

Sonuç…

İnsan olmak…

İslam olmak…

Bunu gerektiriyor.

Böyle emrediyor.

Kibir…

Peşin hüküm…

İlmin iki düşmanıdır.

İlminizi düşmana teslim etmeyiniz.

Kıymetini biliniz.