Zonguldak Belediye Başkanı Ömer Selim Alan, yoğun kar yağışının ardından kendisine yönelik olumsuz eleştirilere yanıt vermek için basın toplantısı düzenledi.
BaÅŸkan Alan, toplantıda ‘beceriksiz’, ‘basiretsiz’, ‘Gaca’ya çıktı’ gibi eleÅŸtirileri yanıtladı.
Ömer Selim Alan, basın toplantısının başında halktan özür dileyince, çok fazla diyecek bir şey de kalmadı.
Belediye olarak eksikliklerini gördü, kabul etti ve özür diledi.
Ancak vatandaşın kaç gündür çektiği çileleri, problemleri düzeltmedi, geri getirmedi.
‘Özür dileyince her ÅŸey bitti mi?’ derseniz, bitmedi, ama BaÅŸkan Alan vatandaşın gönlünü almış oldu.
Gerçi vatandaşın gönlünü alabildi mi bilmiyoruz, bunu önümüzdeki ilk yerel seçimlerde göreceğiz.
VatandaÅŸ eÄŸer BaÅŸkan Alan’ın dün basın toplantısında söyledikleri ile ikna olduysa bunu sandığa yansıtır.
Ya da Şubat ayının ilk haftasında gelecek ikinci kar dalgasında performansını göstermesi gerekir.
O zamanda performansını gösteremezse, bizden günah gider Başkanım...
Belediye başkanı; beceresini, zekasını kriz anında ortaya koyar.
Onun dışında koy Hayrullah Tıfıl’ı, o da sıcak koltukta oturur.
Onun için Ömer Selim Alan’ın stratejik davranması gerekir.

Vefasızlık bir tek KuÄŸu Heykeli’ne mi yapıldı?
Zonguldak Belediyesi eski Başkanı Secaattin Gonca, Zonguldak kent merkezinde uzun yıllar duran ve kaldırılan Kuğu Heykeli ile ilgili bir öneride bulunmuş.
Kuğu Heykeli yerinden sökülüp belediyenin atık su tesislerinde değerlendirildi.
Eski BaÅŸkan Gonca, bunu ‘vefasızlık’ olarak niteledi.
Sadece vefasızlık bu heykele mi yapıldı?
Eski Valilik binası yıkılarak vefasızlık yapıldı.
İşçi Müdürlüğü’ne vefasızlık yapıldı.
Denizcilik İşletmelerinin binasına vefasızlık yapıldı.
Sürekli Valilik önünde ve UÄŸur Mumcu KavÅŸağı’nda deÄŸiÅŸtirilen heykeller...
Fuzuli yapılan masraflar, bunları yapan mimarlara karşı saygısızlık, ne derseniz deyin.
Ve hala kentte vefasızlık yapılmaya devam ediliyor, vefasızlık yapılmak isteniyor.
Kız Meslek Lisesi yıkılmak isteniyor.
'Kuğu Heykeli' deyince hepsi birden aklıma geliverdi.

Hikaye…
2000 yılının Aralık ayıydı. Üniversiteden yeni mezun olmuştum.
Bir devlet okulunda heyecanla derslere giriyordum. Sınıflardan birinde, şartlı cümleleri anlatırken tahtaya İngilizce bir cümle yazdım.
“Evet çocuklar, tahtada ‘EÄŸer çok zengin olsaydım anneme… alırdım.’ yazıyor. Cümledeki boÅŸluÄŸu, hayal gücünüzü de kullanarak doldurun. Anlaşıldı mı?” dedim.
Anlaşılmış olmalı ki herkes sessiz bir ÅŸekilde dağıttığım küçük kâğıtları aldı ve gözlerini tavana dikip düşünmeye baÅŸladı. BeÅŸ dakika sonra sınıfı dolaşıp kâğıtları topladım ve tek tek okudum.
Uzay gemisi, Ferrari, Miami’de yazlık, Maldivler’de ada… Ben okuyorum, sınıf gülüyordu. Son kâğıdı içimden okudum. “If I were rich, I would buy flowers for my mom.”
Cümlenin sahibi, o sene sınıfa yeni gelen çelimsiz, içine kapanık bir çocuktu. “Aramızda çok duygusal bir arkadaşımız var!” dedim. “Selim, kalk bakalım. Ne yazdığını arkadaÅŸlarına söyleyebilir misin?”
“Çiçek alırım, yazdım öğretmenim.”
Sınıfta hafif bir kahkaha koptu. “Ben çok zengin olduÄŸunuzu düşünün, hayal gücünüzü kullanın demiÅŸtim.
Buna raÄŸmen çiçek alırım yazdığına göre önemli bir sebebin olmalı” dedim. Bir süre sessizce bekledi, sonra ayaÄŸa kalkıp “Aklıma baÅŸka bir ÅŸey gelmedi öğretmenim” dedi usulca. Yüzünde Mona Lisa tablosunu andıran gülmekle aÄŸlamak arası garip bir ifade vardı. “OÄŸlum, dalga mı geçiyorsun?” dedim sertçe. “Aklınıza bir ÅŸey gelmesi için illa not mu vermemiz gerekiyor?”
Hiç cevap vermedi. Kâğıtları geri dağıttım. Sınıf, çalan zille birlikte kovanı kurcalanmış arı sürüsü gibi bahçeye aktı. Dışarıda ince bir yaÄŸmur yağıyordu.
Ertesi sabah okula geldiÄŸimde Selim’in babasını lobide beni beklerken buldum. Önündeki sehpada bir gün önce sınıfta dağıttığım buruÅŸuk kâğıt parçası duruyordu. Oturup biraz konuÅŸtuk. Kısa bir görüşmeden sonra ayrıldı. Zorlukla zümre odasına doÄŸru yürüdüm. Başım dönüyordu. Hıçkırığa benzer garip bir ÅŸey diyaframdan gırtlağıma kadar tırmanmış, patlamaya hazır bekliyordu.
2000 yılının Aralık ayıydı ve ben, kâğıttaki küçük boÅŸluÄŸu çiçekle dolduran Selim’in, hayatındaki en büyük boÅŸluÄŸu da çiçekle doldurmaya çalıştığını öğrendim.
Üç ay önce bir trafik kazasında annesini kaybettiÄŸini ve o günden beri, babasıyla, hiç aksatmadan her Cuma günü annesinin mezarını ziyaret edip mezarlığa çiçek diktiklerini…
Önceki gece "babası duymasın" diye yüzünü yastığa gömerek sabaha kadar hıçkırdığını…
Ve üniversiteden alınan diplomayla öğretmen olunamayacağını…
Hepsini, hayatımın o en serin Aralık sabahında öğrendim.
“Öğretmenlik sabah gidip öğlen geldiÄŸin, cumartesi, pazar, sömestır ve yazın tatil yaptığın bir meslek deÄŸildir. Öğretmenlik Anne olmaktır. Baba olmaktır. Abi olmaktır.. Kısacası Ä°nsan olmaktır.
“Ä°nsan gibi insan öğretmenlerimizin önünde saygı ile eÄŸiliyorum.”