Develer tellal, pireler berber iken, Samsun cigarasının içinden odun çıktığı günlerde... İstanbul'la Ankara arasında "alo" diyebilmek için santrala yazdırıp altı saat beklediğimiz, cep telefonunun sadece Kaptan Kirk tarafından kullanıldığı, sokaklarda ayı oynatıldığı, kalantorların Murat 124'e bindiği, Anadol'un kaportasının inekler tarafından yenildiği rivayetlerine inanılan, salça sürülmüş ekmek dilimi dönemlerinde... Mutfak zeminlerinin muşamba kaplandığı, tencere kalaylattığımız, arap sabunu kokulu zamanlarda... Avaramu'yu ezberleyen kızlar Raj Kapoor'a hastayken, Ömer henüz turist bile değilken, Vahi Öz'e güldüğümüz, zavallı Ayşecik'in zengin babasından habersiz, kötü kalpli üvey anne yanında çileler çektiği, "n'ayır", "n'olamaz"lı yıllarda... Mesut Bahtiyar'dan şarkılar dinlediğimiz, Cem Karaca'nın İzmir fuarını zangır zangır salladığı, Özay Gönlüm'ün yaren'ini tıngırdattığı, yerli Elvis Erol Büyükburç'la kalipso kralı Metin Ersoy'un gazinoları inim inim inlettiği, Cemal Kamacı'nın kroşe patlattığı, Metin Oktay'ın ağları deldiği, Neil Armstrong ay'a falan ayak basmadı, hepsi Hollywood tezgahı diye iddiaya girilen, kasetleri acayip kapışılan Arif Susam'ın "- oo-ooo Recep bey de burdaymış!", diyerek sintizayzır çaldığı günlerde, Ümit Besen'in masasının ayağı kırık, pantolonların paçası bol ve Kastelli bankerken... Muavinli dolmuşçuların Orhancı-Ferdici diye birbirini solladığı arabeskli sabahların, Barış Manço'nun "lambaya püf!", dediği elektrik kesintili akşamlarında, mum ışığının gölgesinde parmaklarımızı eğip bükerek duvarda tavşan yaptığımız, yün fanilaları soba askısında kuruttuğumuz, Killing okuduğumuz, başka eğlencemiz olmadığı için radyoda arkası yarın'lara kulak kesildiğimiz - ki, uyarlayan Çetin Köroğlu, efekt Ertuğrul İmer'dir,- - yine ayıptır söylemesi- Arzu Okay'ın rüyalarımıza girdiği, Martin Luther King yaşarken, Sadun Boro'nun "Kısmet"'iyle dünya turuna çıkmasına heyecanlanıp, Avanak Avni'yle tanıştığımız, Zübük'ün kaleme alındığı, sutyen'in bile nerdeyse porno kabul edildiği, Halikarnas Balıkçısı'nın Bodrumlu süngerci zannedildiği, otomobillerin arkasına bugün bile hala ne manaya geldiğini bilmediğim STP'lerin yapıştırıldığı, şehirlerarası otobüslerde sigara içildiği, damalı taksiler çağında... Keban Barajı ortada bile yokken, İbrahim Tatlıses inşaatlarda demirci olarak çalışırken, nüfusumuz 40 milyon, Hababam Sınıfı öğrencileri ise ilkokuldayken, trişkadan tayyare MTA Sismik-1 Hora'nın uzay mekiği muamelesi gördüğü teknoloji fukaralığında... Turnike atmayı Beyaz Gölge'den öğrendiğimiz, Doktor Richard Kimble babamızın oğluymuş gibi, şerefsiz Falconetti'ye küfürler ettiğimiz, polisimizi Komiser Colombo, hukukumuzu Avukat Petroçelli'den ibaret sandığımız, kapı gibi adam McMillan'ın aids'ten ölene kadar eşcinsel olduğunu bilmediğimiz hayal kırıklıklarında... Kunta Kinte gibi zenci olmadığı halde, Isaura'nın neden köle olduğunu anlayamadığımız, yamuğunu gördüğümüz arkadaşlarımıza "-N'aber lan Ceyar?", diye seslendiğimiz, saat kurup, sabahın kör karanlığında kalkarak, uykulu gözlerle Muhammed Ali'nin(Hristiyan iken adı Cassius Clay idi) maçını seyrettiğimiz, onunla birlikte "kelebek gibi uçup arı gibi soktuğumuz" masum tiryakiliklerde... İstanbul'da basılan gazetelerin, ülkenin diğer şehirlerine ancak ertesi gün, uzak il ve ilçelere ise bir kaç gün sonra ulaşabildiği, TV kanalı olarak sadece TRT'nin var olduğu, haberleri Jülide Gülizar'ın Zafer Cilasun'un okuduğu, "bizim ahali akıl edemez.", diye düşündüklerinden olsa gerek; 'televizyonunuzu kapatmayı unutmayınız!', diye uyarı yazısı koydukları, "necefli maşrapa" zavallılığında yaşıyor iken... Çamaşır makineleri merdaneli, Haile Selasiye, Habeşistan imparatoruyken... Ve, dönüp bakıyoruz geriye... Wi-fi'larımız, iPad'lerimiz, akıllı telefonlarımız, çanak antenlerimiz yoktu ama, daha mutluyduk galiba...