ZONGULDAK'ta kuzenini lösemiden kaybeden 28 yaşındaki Gülay Karakök, Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmenliği okurken, Bülent Ecevit Üniversitesi (BEÜ) Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Çocuk Onkolojisi Bölümü'nde tedavi gören çocuklar için 4 yıl gönüllü öğretmenlik yaptı. Mezun olduktan sonra da çocuklardan kopamayan Gülay Karakök, hastanede ücretli öğretmen olarak çalışmaya başladı. Gülay Karakök'ün çok sevdiği erkek kuzeni, 2002 yılında 19 yaşında lösemiden yaşamını yitirdi. Kuzeninin ölümünden çok etkilenen Gülay Karakök, kanserli çocuklar için bir şeyler yapma isteğini, BEÜ Fen Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nde okurken gerçekleştirdi. Karakök, sınıf arkadaşlarıyla birlikte sosyal sorumluluk dersi kapsamında BEÜ Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Çocuk Onkolojisi Bölümü'ndeki çocuk oyun odasında kitaplık oluşturdu. Ardından sık sık servise gitmeye başlayan Karakök, onlara gönüllü öğretmenlik yapmaya başladı. ÇOCUKLARDAN KOPAMADI Hastanede 4 yıl gönüllü öğretmenlik yapan Karakök, 2015 yılında mezun olduktan sonra da çocuklardan kopamadı. Karakök, 2016- 2107 eğitim öğretim yılı başında hastane yönetiminin talebiyle Milli Eğitim Müdürlüğü tarafından ücretli öğretmen olarak görevlendirildi. Karakök, haftanın 5 gününü yaşları 2 ile 16 arasında değişen çocuklarla Onkoloji Bölümü'nde geçiriyor. Karakök, sağlık durumlarına göre çocuklara odalarında veya oyun odasında eğitim veriyor, kitap okuma ve oyun gibi faaliyetler yapıyor. Ayrıca çocukların aileleriyle de yakından ilgilenerek onlara psikolojik destek veriyor. 'BURASI UMUDUN BİTMEDİĞİ YER' Gülay Karakök, 2002'de kuzenini lösemiden kaybettikten sonra kanser hastası çocuklar için içinde hep iyi bir şeyler yapma isteği olduğunu, bunu üniversite eğitimi sırasında yakaladığını ve devam ettirdiğini söyledi. Karakök, şöyle konuştu: "Artık bu çocuklar benim ailem gibi oldu. Burası benim öyle çıkıp gidebileceğim, unutabileceğim bir yer değil. Burada 5'inci senem. Kaç aile, kaç çocuk tanıdım. İlk zamanlar zorlanıyorsunuz ama güçleniyorsunuz aslında. Burada, 1- 1.5 yaşında çocuk da görüyorsunuz. Yaşı 20 olan genç de görüyorsunuz. Onlardan güç buluyorsunuz. Onlar o kadar savaşırken saçma sapan şeylere üzülmek gelmiyor içinizden. Dışarı çıktığınız zaman diyorsunuz ki, 'Birileri bir yerde bir şeyin savaşını veriyor.' Ben de kendimi daha güçlü hissediyorum onları tanıdıktan sonra. Bazen psikolojinizin de çöktüğü oluyor evet kabul ediyorum ama yükseltiyor da. Burası umudun hiç bitmediği yer. Asla umudunuzu kaybedemezsiniz burada. En kıymetli şeyiniz umut."