<p class="MsoNoSpacing"><font size="4" face="Verdana">Zonguldak´ta, 1983´te 16 yaşında boksa başlayan İshak Tiryaki, 8 gruplar Türkiye şampiyonluğu, 6 Türkiye ikinciliği, 2 Türkiye şampiyonluğu, 1 kulüplerarası Türkiye şampiyonluğu elde etti. 27 kez Büyükler Boks Milli Takımı forması giyen, Uluslararası Atatürk Kupası´nda ve Avrupa Şampiyonası´nda 3´üncü olarak bronz madalya alan Tiryaki, 1992´de evlendi ve 4 yıl sonra da boksu bıraktı.</font></p><p class="MsoNoSpacing"><font size="4" face="Verdana"> Odun, kömür alım satım işlerine başlayan İshak Tiryaki´nin eşi 26 yaşındaki Eda ve oğlu 5 yaşındaki Muhammet Ali Tiryaki, 19 Şubat 2003´de Trabzon´dan Zonguldak´a dönerken bindikleri otobüsün Giresun´un Görele ilçesinde denize uçması sonucu 18 yolcu ile birlikte öldü.<br> Diğer oğlu Burak ile yalnız kalan İshak Tiryaki, eşi ve oğlunu kaybetmenin acısıyla yaşama küstü. Bunalıma giren ve psikolojik tedavi görmeye başlayan İshak Tiryaki, Bülent Ecevit Üniversitesi (BEÜ) Sağlık ve Araştırma Merkezi´ndeki doktorunun tavsiyesi ile boksa geri dönüp antrenörlük yapmaya karar verdi.<br> 2006´da Türkiye Boks Federasyonu´nun açtığı kursa katılarak antrenörlük belgesi alan Tiryaki, federasyonun sözleşmeli antrenörü olarak Gençlik Hizmetleri ve Spor Zonguldak İl Müdürlüğü´nde alt yapı antrenörlüğüne başladı. Boks ile yeniden hayata sarılan İshak Tiryaki, 2008´den itibaren de Türkiye Yıldız ve Genç Boks Milli Takım antrenörü oldu. 500 civarında boksör yetiştiren Tiryaki, 16 Türkiye şampiyonu, 32 Türkiye ikincisi, 13 Türkiye üçüncüsü, 1 Avrupa üçüncüsü ve 2 uluslararası alanda şampiyon çıkardı.<br> Antrenörlüğe başladıktan sonra ikinci evliliğini yapan ve 2 çocuğu daha olan İshak Tiryaki, oğlu ve eşinin 12´nci ölüm yıldönümlerinde mezarlarını ziyaret etti. Oğlunun mezarına madalyalarından birini asan İshaki Tiryaki, kazadan sonra 4 yıl psikolojik tedavi gördüğünü söyledi. Doktorunun tavsiyesi ile başladığı antrenörlükte yeni sporcular yetiştirerek hayata sarıldığını anlatan Tiryaki, şöyle konuştu:<br> "Kendimi çocuklara adadım. Spor salonunda hem ruhum hem bedenim meşgul olmaya başladı. Bu yönde birçok şeyi unuttum. Unuttukça sevgimi sporculara verdim. Farkında olmadan uzun bir süre sonra psikolojimin düzeldiğini, yaşadığımı hissettim. Antrenörlükte iddialı bir duruma geldim. Birçok şampiyon, milli sporcular yetiştirdim. Rahmetli olan oğluma özlemimi onlarla giderdim. Farkında olmadan başarıyı yakaladık. Gerçekten spor ruhun gıdası Sporla aşamayacağımız hiçbir şey yok. Oğlumun acısını sporcularımla giderdim. Antrenörlük yapmasaydım belki bugün yoktum. Sporun tedavi edemeyeceği hiçbir hastalık hiçbir rahatsızlık yoktur."</font></p>