Bu fotoğraf bize çok şey anlatıyor

Çin Halk Cumhuriyeti&[#]8217;nde yaşayan eski bir Zonguldaklı Yıldırım Özener, sosyal paylaşım grubu Zonguldak Nostalji&[#]8217;de paylaşılan yazısında, Zonguldaklıların zorlu şehirlerarası otobüs yolculuklarında yaşadıklarını ve yol hikayelerini kaleme aldı. O günün yollarını, o günlerin otobüslerini, kaptanlarını ve muavinlerini anlatan Özener yazısına, &[#]8220; Zonguldaklı olup da Güven otobüslerini bilmeyenimiz yoktur herhalde&[#]8221; sözleriyle başlıyor.

Paylaştığı fotoğrafın hikayesini anlatan Özener, &[#]8220; Rahmetle andığım babamın, bir İstanbul yolculuğu öncesi Güven otobüsü önünde çektiği bu fotoğrafı (Fotoğrafta rahmetli annem ve ben) siz hemşehrilerimle paylaşıyorum. Yıl 1957, Zonguldak &[#]8221; dedi. İşte anı kokan o fotoğraf ve Özener&[#]8217;in anlatımları&[#]8230;

&[#]8220;BU FOTOĞRAF BANA ÇOK ŞEY ANLATIYOR&[#]8221; &[#]8220;Bir varmış, bir yokmuş... Takvimler 1950&[#]8217;lerin sonu... 1970&[#]8217;li yılların başına uzanırken... Zonguldak-İstanbul arası 430 kilometre, otobüsle dolu dolu 10 saat kadar sürerdi... Ya Gaca Dağı&[#]8217;ndan veya Ereğli yolundan gidilirdi. İkisi de keskin virajları ve uçurumlarıyla ünlü dar, şose yollardı. 63 kilometre uzaklıktaki Ereğli&[#]8217;ye bile ulaşmak 3,5 saat kadar alırdı.&[#]8221; &[#]8220;TAHTA TAKOZ VE TAHRİK KOLU BULUNURDU&[#]8221;

&[#]8220;Burunlu bu otobüslerin şoför mahalli temiz ve şatafatlı olurdu. Benim her seferinde şoför mahalline bakmak nedense çok hoşuma giderdi. Her tarafı aynalar, nazarlık ve renkli boncuklarla bezenmiş olur, koltuğun üzerinde dantel kılıflı küçük bir de yastık bulunurdu. Ön cam, iki parçadan oluşurdu, bu iki camı bölen orta direkte külah şeklinde, dikiz aynasının hemen altında helezon tel içine oturtulmuş, renkli bir saksı olurdu. Buna da asılı püsküllü tespih yolculuk esnasında o tümsekli yollarda şakır şakır sallanır, şoförleri nedense rahatsız etmezdi. Otobüsün ya ön veya arkasında herhangi bir yerde küçük de olsa bir &[#]8216;Maşallah&[#]8217; yazısı her zaman vardı. Otobüsün arka kapısının hemen arka sırası, cam kenarı muavine aitti. Onun oturduğu yerin altında tahta kutu içinde aletler, yanında yağlı bezlere sarılı bir tahta takoz ve tahrik kolu bulunurdu. Bu en arka sıranın koltuk arkalarında yine bir-iki yedek lastik olurdu.&[#]8221; &[#]8220;SIK SIK LASTİK PATLARDI&[#]8221;

&[#]8220;Tekerleklerin &[#]8216;şambiyel&[#]8217; denilen iç lastikleri vardı. Şişkinliğini bunlar verirdi. O acımasız yollarda patlama olasılığı yüksekti. O lastikler defalarca yamanır. Lastiğin yaması fazlalaşınca, plajlarda cankurtaran simidi olarak insanları taşımaya devam eder veya kırpılıp kırpılıp diğer lastiklerin yamanmasında, veyahut da ince ince dilimlenip &[#]8216;kuş lastiği&[#]8217; veya diğer tabiriyle &[#]8216;sapan&[#]8217; lastiği yapılırdı. Çoğu siyah renkli olan bu iç lastiklerin dışında kavuniçi renkli olanları vardı ki, zamanın çocukları için bu renk sapan için çok makbuldü nedense &[#]8230;&[#]8221;

&[#]8220;OTOBÜSÜ ÇALIŞTIRAN HER ZAMAN ALKIŞLANIRDI&[#]8221;

&[#]8220;Otobüslerin motoru evvelce önden insan gücü ile çevrilen manivela (yöremiz Zonguldak&[#]8217;ın tabiriyle &[#]8216;tahrik kolu&[#]8217;) denilen bu demir çubuklarla otobüsün ön tarafından (kaput) motor aksamına sokularak adapte edilir ve mümkün olduğu kadar hızlı çevrilerek çalıştırılırdı. Genelde otobüs muavini dikkatli olunması gereken bu işi üstlenir, kan ter içinde tahrik kolunu çevirirken, etrafı meraklı insanlarla dolardı. Motor çalıştığı anda tahrik kolu geri tepebilir, sakatlık yaşanabilirdi. Bir-iki kez deneyen zaten yorulurdu, çalıştıramazsa başkası gelir denerdi. Çalıştıran her zaman alkışlanır, becerdiği için sırtı sıvazlanırdı. Bu hani biraz da erkekler arasında kuvvet gösterisine dönüşürdü. Kalkış, Zonguldak Ulu Cami, Üzülmez Deresi kambur köprünün berisinden olurdu. Bavullar, çuvallar otobüsün üstüne yerleştirilir, yeşil-gri brandalarla örtüldükten sonra sicimlerle sıkı sıkıya sucuk gibi bağlanırdı. Motor çalışıp yolcular yerlerini aldıktan sonra, uzun uzun kornaya basan şoför havaleli otobüsü gururla yavaş yavaş hareket ettirir, yolcu acentasından bir kişi alelacele sürahi dolu suyu otobüsün ardından savurup ´su gibi gidin´ duasıyla yolcularını uğurlardı.&[#]8221;

&[#]8220;HERKESE KESE KAĞIDI DAĞITILIRDI&[#]8221;

&[#]8220;Gaca Dağı aşılır (sert geçen kışlarda genelde bu güzergah kullanılmazdı). Aşırı şekilde yüklü ve eski olan otobüsler Gaca Dağı&[#]8217;ndaki yokuşlarda inim inim inler, tırmanmakta zorlanınca, çok kez genç erkekler otobüsten iner, güle oynaya otobüse iterek destek verirler, tepede tekrar binerlerdi. O kadar yavaş ilerlerdik ki, sanki o yollar bitmeyecek gibi gelirdi. Yollar keskin virajlı ve çukur-tümsek dolu şose olduğundan, yolculukta çok kişinin midesi alt üst olurdu. Bu yüzden herkese yolculuk öncesi kese kağıdı dağıtılırdı.&[#]8221; &[#]8220;OKUNMUŞ GAZETELER KÖYLÜ ÇOCUKLARA ATILIRDI&[#]8221;

&[#]8220;Şoförlerin inancına göre Beycuma yolundaki yaylada otobüsleri bekleyen görme özürlü kişi için muhakkak yolcular arasında üç-beş kuruş para toplanır, toplanan para oradan geçerken şoför tarafından amaya uzatılır, yolculuğun kazasız-belasız geçmesi için duası alınırdı. Mevsime göre, kah tozlu, kah çamurlu bu yollarda sürüleri otlatan köylü çocukları otobüse tiz sesleriyle avaz avaz &[#]8216;gaaasteee&[#]8230; gaaaasteee...&[#]8217; diye bağırırlar, bazı yolcular üst camı sürüp, çoğu siyah önlüklü bu çocuklara okudukları gazete ve mecmuaları atarlardı. Otobüsün motor ve tekerlek sesleri arasında, arkadan çocukların inden inden gazete paylaşma kavgası duyulurdu. Arada bir, iri iri çoban köpekleri otobüsün yanı sıra metrelerce koşar, tekerleklere dalıp dalıp havlarlardı. Ereğli yolundaki Aslan Çeşmesi&[#]8217;nde bazen kısa bir sigara molası olur, şişeler buz gibi suyla doldurulur, yüzler yıkanır, insan biraz olsun kendine gelir, ferahlardı.&[#]8221; &[#]8220;YOLCULAR HOMUR HOMUR EDERDİ&[#]8221;

&[#]8220;Nihayet Düzce´ye varıldığında, ana yol üzerinde, hemen sağdaki toprak meydanda mola verilir, yolcular yemek ve tuvalet ihtiyaçlarını karşılarlardı. Otobüs, daha meydana girip ´Çoban lokantası´ önünde yerini almadan hoparlörden, &[#]8216;fu!! fu!! Zonguldak´tan İstanbul´a gitmekte olan sayın Güven otobüsü yolcuları, kaptanınız yarım saat istirahat molası vermiştir. Lokantamızda her türlü ihtiyacınızı karşılayabilirsiniz&[#]8217; anonsunu duyardık. Toz topraktan rengini kaybetmiş otobüs; su ve fırçalarla alelacele yıkanır, temizlenir, ön kaput açılır, motor soğumaya bırakılırdı. Yarım saat süren yemek molasının ardından yine o ses, "fu!! Fu!! Zonguldak´tan İstanbul istikametine gitmekte olan sayın Güven otobüs yolcuları, lütfen yerlerinize, kaptanınız hareket etmek üzeredir. Şşirketimiz hayırlı yolculuklar diler&[#]8217; anonsun hemen arkasından kaptan şoför ve muavin beraberce motoru yine çalıştırır, şoför kornaya kısa kısa basarak yolcularını son kez çağırırdı. Muavinin yolcu sayımında nedense bir yolcu hep geç gelir, bekleyen yolcular homur homur ederlerdi.&[#]8221;

&[#]8220;TEKSAS TOMMİKS&[#]8217;İMİZİ YANIMIZDAN EKSİK ETMEZDİK&[#]8221;

&[#]8220;Nihayet Düzce&[#]8217;de asfalta koyulan bu burunlu otobüs, hızını biraz olsun alır, diğer istikametlerden gelen otobüslere katılır, ip gibi uzun bu yolda, sağlı-sollu kurutulmaya bırakılmış tütün seraları arasında süzülürdü. Yolculuk sürecinde otobüste mısır ekmeği, simit, poğaça, keş (Zonguldak yöresi yağsız kuru peynir), taze salatalık, domates gibi şeyler yenir. Ses, Hayat mecmuası, Hürriyet, Yeni Sabah, Yeni Gün gibi gazeteler okunurdu. Biz çocuklar her ne kadar istenmese de Teksas, Tommiks&[#]8217;imizi yanımızdan eksik etmezdik.&[#]8221; &[#]8220;ZEKİ MÜREN&[#]8230; ORHAN BORA&[#]8230; YUKİ&[#]8230;&[#]8221; &[#]8220;Radyolarda neşeli Türk Halk Müziği veya Türk Sanat Müziği çalardı. 1960 yıllardan sonra yolculuk eğer Cumartesi&[#]8217;ne denk geldiyse, rahmetli &[#]8216;Zeki Müren´le Baş Başa&[#]8217; şoförlerin vazgeçilmez programıydı. O zamanlar her şoför, &[#]8216;gözünüz yolda, kulağınız bende olsun sevgili şoför kardeşlerim´i bilirdi. Rahmetli Orhan Boran ve Yuki de aynı zamanların radyoda sevilerek dinlenen programlarından bir tanesiydi.&[#]8221; &[#]8220;PE RE JA KOLONYASI&[#]8221;

&[#]8220;İzmit´e (Kocaeli) ulaşıldığında şehir içinde yavaşlayan otobüslere seyyar satıcılar hücum eder, bir çırpıda pencerelerden pişmaniyeler, lokumlar satın alınırdı. Şoförden torpilli satıcılar yavaşlayan şehir trafiğinde ön kapıdan otobüse dalar, şehir çıkışına kadar apar topar satışını yapar, arka kapıdan yine inerdi. İstanbul´a yaklaştığımız, tünele girişle başlardı. Tünel çıkışı artık İstanbul kabul edilirdi. Yolculuktan bitkin düşen yolcular arasında yavaş yavaş kıpırdamalar başlardı. Muavin elinde Pe Re Ja kolonyası önden arkaya yolculara ikram da bulunurdu. Otobüsün içi birden mis gibi limon kolonyası kokardı.&[#]8221;

&[#]8220;İSTANBUL&[#]8217;A GELİNCE&[#]8230;&[#]8221;

&[#]8220;İlk yolcu indirme Anadolu tarafında yapılırdı. Boğaz Köprüsü daha olmadığından Üsküdar´dan, daha sonraları Harem´den araba vapurlarıyla Rumeli tarafına Kabataş veya Sirkeci´ye geçilirdi. Sıra sıra araçlar araba vapuruna dizilip yerlerini aldıktan sonra, uzun uzun kalın düdüğünü çalarak boğazı geçen, yağ, boya ve mazot karışımı kokan vapurda, sarı pirinç tepside, üzerleri tabaklarla kapalı, yanında limon, çay bardaklarını sağa-sola, yukarı-aşağı sallayarak, ha döküldü ha dökülecek dolaşan beyaz önlüklü çaycıdan demli çay içmemek olmazdı. Çoğu kişi otobüsünden iner, martıların çığlıkları arasında alaca karanlığa gömülen İstanbul Boğazı&[#]8217;nın serin ve deniz kokan, tuzlu zerreciklerini yüzünde hisseder, ıslak ve kısık gözlerle pır pır ışıldayan o muhteşem boğaz manzarasını seyrederdi... Topkapı surlarındaki şehirlerarası otobüs meydanı son duraktı; herkes 10 saatlik uzun yolculuğun ardından şoförle vedalaşır, muavinin, otobüsün üstünden aşağıya uzattığı valizini-torbasını alan, yorgun-argın Avrupa yakasının her bir yerine dağılırlardı. Memleketim Zonguldak&[#]8217;a Himalayaların ardından selam ve sevgiler, dostlar.&[#]8221;

‘Seni burada öldürürüm, sülalen gelse alamaz’