Maden işçisi neden sendika binasını bastı?

7 Şubat 1968 tarihinde madenciler sendika binasını basmıştı.
Askerin kullandığı gaz bile onları engelleyememişti.
Aslında o yıllarda hem işçiler ile hükumet arasında hem de sendikalar arasında oldukça zıtlaşma vardı.
1968 yılı olayları aslında 1965 yılından sonra yaşanan olayların yankıları idi.
1965 yılında Zonguldak’ta birçok madende binlerce işçi ocağa inmeyi reddetmiş ve maden giriş çıkışlarını barikatlarla kapatmıştı. Buna karşı sert müdahalede bulunan askerlerin açtığı ateş sonucunda, 10 Mart 1965 günü maden işçileri Satılmış Tepe ve Mehmet Çavdar öldürülmüştü. Buna rağmen maden işçileri geri adım atmamıştı.
O günlerde Hükumet, Adalet Partisi, Yeni Türkiye Partisi, Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi ve Millet Partisi koalisyonundan oluşmaktaydı.
Başbakan Suat Hayri Ürgüplü idi.
Olağanüstü hal ilanı ve Hükumet yetkililerinin işçilerle görüşmesinden sonra bazı hakların elde edilmesiyle eylem sona ermişti.
1967 yılında Zonguldak’ta toplanan asgari ücret komisyonunun, kömür işçilerinin asgari ücretini 20 lira olarak belirlemesine rağmen Ereğli Kömür İşletmeleri (EKİ) idaresi 13,50 lira uygulamasına devam etti.
1968’e gelindiğinde’de, I. Süleyman Demirel Hükumeti görevdeydi.
Maden işçileri bu taleplerini toplu sözleşme görüşmelerinde daha yüksek sesle dile getirmek için hazırlandılar. Bu sefer işçilerin adresi DİSK oldu. Fakat işçilerin büyük bir çoğunluğunun DİSK’e bağlı Türkiye Maden İşçileri Sendikası’na üye olmasına rağmen, iktidarın müdahalesiyle toplu sözleşme yetkisi Türk-İş’e bağlı Zonguldak Maden İşçileri Sendikası’na verildi.
Bugünkü adı GMiS olan Zonguldak Maden işçileri Sendikası hükumet ile işbirliği yaparak ve bunu Zonguldak E.K.i Radyosundan da propaganda yaparak, "ZMİS’e üye olmayan işçilerin imzalanacak sözleşmeden yararlanamayacakları" yönünde yayınlar yapılıyordu.
ZMİS de işverenle birlikte hareket ederek işçilerin üzerinde baskı kurmanın,  hesaplarını yapıtı.
6 Şubat’ta ocağa inmeyen maden işçisi greve başlayarak meydanlara çıktı. Kozlu bölgesindeki 6 bin 108 işçinin başlattığı eyleme, Üzülmez bölgesinde çalışan 6 bin işçi de katılarak sayı 12 bine ulaştı.
Zonguldak'ın merkezine dört bir koldan yürüyüşe geçtiler. Dilaver ve Çaydamar bölgelerinde çalışan maden işçilerinin de harekete geçmesiyle birlikte mücadeleye katılan işçi sayısı da 25 bine ulaşmıştı.
Zonguldak merkezde toplanan işçiler ZMİS binasını işgal etti ve kentin yollarını kapattılar. Polisin göz yaşartıcı bombalarla saldırısı da işçileri durduramayınca aralarında İçişleri Bakanı Mehmet Faruk Sükan ve Çalışma Bakanı Ali Naili Erdem olduğu bakanlar, Zonguldak'a gelmelerine rağmen uzun süre işçilerle görüşmedi, ancak bakanlar sonunda işçilerle görüşmek zorunda kaldılar.
Bu görüşmede bakanlardan söz alan işçiler, eyleme son vererek madenlere geri döndüler ve 9 Şubat 1968 eyleme son verdiler.