Ufka doğru haykırırlar.
Dertlerini...
Kederlerini...
Mutluluklarını...
Dağların dili vardır.
Yüreği olan insanlar...
Doğayla barışık olanlar anlar.
Nefes verirler insanın gönlüne...
Şiirlerin dizelerine bir mızrap gibi vurur.
Bazen tatlı...
Bazen acı bir tını sesi duyulur derinden.
Kıyama durup edilen dualar...
Çiçek olur...
Yaprak olur...
Fidan olur...
Bazen asırlık bir çınar olur...
Dünü vardır...
Bugünden geleceğe uzanan...
Dalları...
Derinlere inen kökleri vardır sözlerin...
Anlayana...
Anlayabilene...
Öyle yaşar...
Ölümsüzleşir...
Böyle konuşur dağlar.
[*] [*] [*] [*]
Şehirler de konuşur...
Yolu...
Suyu...
Mahallesi...
Sokağı...
Evleriyle konuşur.
Var oluşunu...
Gelişimini...
Geleceğe bakışını...
Özetle...
Duruşunu anlatır.
Dünden...
Bugüne...
Yarına...
[*] [*] [*] [*]
Yemekleriyle anlatır halini...
Ağzının tadı varsa...
Tatlı söyler...
Hatırı varsa...
Kahve...
İçi yanıyorsa...
Acısı, dilinizden içinize bir ateş topu gibi düşer.
Genziniz yanar.
Gözlerinizden yaş gelir.
[*] [*] [*] [*]
Giyim-kuşamı anlatır.
Varlığını...
Yokluğunu...
Nereye gidildiğinin pusulasıdır.
Kılık-kıyafet...
Dünü belli...
Bugünü belli...
Yarının yolu belli...
[*] [*] [*] [*]
Tenhaları vardır şehirlerin...
Limanların arkası...
Bir parkın köşesi...
Bir ufkun altı...
Ya da bir koca çınarın gölgesi...
Aşklara tanıklık eder.
İsyanları yaşar eli kolu bağlı...
Ayrılıkların...
Gönül kırgınlıklarının en derin şahididir oralar.
[*] [*] [*] [*]
En önemlisi...
Şehirlerin türküleri vardır.
Öykülerini yanık seslerle anlatır.
Tadı özgündür...
İlk dinlediğinde de...
Son dinlediğinde de aynı hazzı verir.
Şehrin kimliğini haykırır.
Yüreklere dokunarak söyler.
Bazen mutlu...
Bazen acı sözlerle...
[*] [*] [*] [*]
Eğer bunlar ve daha fazlası varsa...
Şehirdir...
Memlekettir yaşadığınız yer.
Yoksa, yanık bir türkünüz...
Yozlaşmıştır...
Asimile olmuştur...
Ya da ölmüştür köyünüz...
Kentiniz...
Ve perişan haldesinizdir.
Kimliği yoktur.
Ruhu çıkmıştır bedenden...
Hayat bitmiştir.
Zonguldak'a bir de bu açıdan bakalım istedim.
