Padişah...
Milyonlarca dinar harcar...
Altınla...
Mücevherle...
Değerli taşlarla bezeli bir saray yaptırır.
O zamanın...
Akla-hayale gelebilecek her türlü lüksü içerisinde barındırır.
Eseri ile övünen padişah...
Ülkenin ileri gelenlerine davet verir.
İzzet ikram...
Sonra sorar.
- Sarayımda noksanlık var mıdır?
Herkes memnun.
Söz birliği ederler...
- Yeryüzünde böyle bir saray yoktur.
Övgü...
Yağcılık.
İkisi bir arada...
Padişah böbürlenir.
Halkı, sarayın büyük bahçesinde toplar.
Sarayı sadece dışarıdan gören halka sorar.
- Sarayı beğendiniz mi?
Kendi parasını çarçur eden sultana...
Şeksiz-şüphesiz bağlılık...
Cehalet...
Adına ne derseniz deyin.
Halkın cevabı budur.
Hepsi mutlu...
Ancak çatlak bir ses çıkar.
- Ey bahtlı padişah...
Sarayda bir delik var.
Herkes şaşkın...
Merak içerisinde...
- Bahçeden bir delik nasıl görünür?
Padişah...
- Ben böyle bir delik görmedim.
Herkes beğendi.
Tek sen kusur buldun.
Fitne çıkarmaya çalışıyorsun.
Adam kendinden emin.
- Ey saltanatın sahibi...
Azrail'in içeri gireceği delik açık kalmış.
Önemli olan o deliği kapatabilmektir.
Yoksa...
Ne saltanatın kalır...
Ne sarayın...
Vakit varken...
Evinin önünde dikenler bitti.
Kesmedi...
Büyüdüler.
Öyle ki...
Yola taştılar.
Gelip-geçenleri rahatsız etmeye başladı.
Yoldan geçen bilge kişi...
Uyardı...
- Vakti geçmeden sök bunları...
Ama nafile...
Adam erteledi.
- Yarın...
Yarın oldu...
Yarının da yarını vardı.
Zaman su gibi akıp gitti.
Dikenler öyle büyüdü ki...
Artık adamı da rahatsız ediyordu.
Bilge kişi...
Adamın son halini görünce...
Tekrardan uyardı.
- Yarın...
Yine yarın.
Hep erteliyorsun.
Dikenler büyüyor.
Kök salıyor.
Güçleniyor.
Sen ise...
Yaşlanıyorsun.
Güç kaybediyorsun.
[*] [*] [*] [*]
Hikaye bu...
Zaaf...
Kusur sahibi olmak...
İnsan olmanın gereğidir.
Önemli olan...
Vaktinde ıslah etmek...
Kendini bilmek...
Önlem almak...
Aksi takdirde...
Kusurumuz büyür.
Zaaflarımız kökleşir.
İnsanın mücadelesi...
En verimli çağında...
Önce kendiyle başlamalıdır.
