Atadan...
Babadan miras kalmamış.
Evlenmiş...
Aileden ayrılmış.
Ev üstünde ev olmaz...
O mantık.
İnşaat malzemesi satan firmalarda hamallık yapmış.
Çalışmış...
Didinmiş...
Çalıştığı yerlerden briket almış.
İşten arta kalan zamanda kendi inşaatında çalışmış.
Gecelerce...
Derken...
Briketten iki göz bir gecekondu yapmış.
Çok mutlu...
Eve taşınıyor.
Taşınma...
Sözün gelimi öyle...
Eşya yok.
Nereden taşınacak?
Yerleşme...
Bu kelime daha doğru olur.
Yere serecek halı-kilim yok.
Perde yok.
Komşu perde verir.
Odanın camına asar.
Çöpten eski kilim bulur.
Temizler...
Yere serer.
Küçük tüp alacak, para yok.
Evin bir köşesine ocak yapar.
Kara çaydanlıkta çay demler.
Kara kazanda yemek pişirir.
Zaten tek çeşit yemek buldular mı?
Dünya onların...
İşin duygusal yanı...
Yokluk...
Vesaire...
Yoğun...
Özetle böyle anlatıyor.
Altmışlı yaşlara merdiven dayamış.
Emekli...
Öyle ki...
Kış mevsiminde görseniz...
Saç-sakal beyaz.
Kar yağmış zannedersiniz.
Çektiği çileleri...
Onun anlatmasına gerek yok.
Yüzüne bakan...
Alnındaki derin kırışıkların dehlizlerinden durumu anlar.
[*] [*] [*] [*]
- Çok şükür...
Öyle bağlıyor sonunu...
[*] [*] [*] [*]
Günümüze geliyor.
Her şey...
Çoluk-çocuk için.
Bir oğlu var.
On bir yaşında.
Tüm çile...
Keder...
Onlar için.
Artık ev var.
Araba var.
İmkanlar geniş.
Onun her şeyi hazır.
Seviniyor.
Kendi çektiklerini oğlu çekmeyecek.
[*] [*] [*] [*]
Oğlunu anlatıyor.
İstediği zaman kalkıyor...
İstediği zaman yatıyor.
Sofrada on çeşit kahvaltılık...
Beğenmiyor.
- Ben ne yiyeceğim?
Öyle hayıflanıyor.
Bağ-bahçe...
Toprak...
- Kimse beni bahçeye götüremez.
Diyebiliyor.
Ve dahası...
[*] [*] [*] [*]
Hatalarımız...
Hepimizin benzer.
Biz çektik...
Çocuklar çekmesin...
Aman ezilmesinler...
Derken, ölçü...
Uygulama hatası...
Doğru evlat yetiştirmek...
Topluma sorumluluk sahibi birey kazandırmak...
Başka...
Evlatlar tabii ki ezilmesin...
O ölçü başka...
Allah, herkese sorumluluk sahibi, vatan, millet, bayrak aşkına sahip evlatlar nasip eylesin.
